“Axır vaxtlar məndə getdikcə güclənən bir hiss var: mənə elə gəlir ki, heç nə bilmirəm, sanki bildiklərimin hamısı sel kimi axıb gedib, dəhşət içində döyüküb qalmışam, hər şeyin qayıdacağına ümid edirəm, amma qətiyyən əmin deyiləm.”
- John Banville “Dəniz”
Sükut bəzən səslərin daşıya bilmədiyi həqiqətləri yığır içinə. O, gözlə görünməyən, lakin hiss olunan bir məkandır — zəkanın içindəki zərif körpülər kimi. Hər başlanğıc bir cümlə kimidir: qurulur, davam edir, amma bəzən yarımçıq qalır. Baxmayaraq ki, təməl düşüncəylə atılıb, üst qatları ehtimallarla, duyğularla, çırpınan tərəddüdlərlə dolur.Zamanla bu körpülər sarsılır. Bəzilərinin dayaqları heç qurulmadan sıraya düzülür, bəziləri isə öz yükünü daşımaq iqtidarında deyil. Nə qədər səliqə ilə işlənmiş görünürsə-görünsün, boşluq daşıyan fikirlər sonda çökür.
Dərinləşdikcə, hər şey daha aydın olur. Səbəbsiz görünən sükunətin içində qəribə bir nizam gizlənir. Təfəkkür yalnız mövcud fikirlərlə deyil, onların arasında qalan səssiz yerlərlə formalaşır.
Maraq bitən anda çarmıx ortaya çıxır. Bəzən insanlar sevdikləri üçün deyil, işlərinə yaradıqları üçün qoruyurlar. Müdrik olan, qollarını açmazdan əvvəl çarmıxın kölgəsini sezəndir.
insanlar əslində birbirlərinə faydacılıq nəzəriyyəsi ilə bağ qururlar. nə qədər çox fayda verirsən o qədər suni şəkildə sevilir və o qədər də çarmağı səndən saxlayırlar. O ki artıq qreqor zamza kimi çevrilmə yaşayırsan faydasızlıq ucbatından o zaman hərkəs sənin o çarmaxa gərilməndən həzz duyar.
Bəli, çarmıxı gizlədirlər... Amma unudurlar ki, o çarmıx yalnız qollarını açanlara vurulur. Mən də paylaşımda elə bunu nəzərdə tutmuşdum– qollarınızı hər kəsə açmayın. Çünki gizli çarmıx, açıq qolları gözləyir.
bilirsiniz necə, bəzi insanlar üzülürlər yalnızlıqdan, hayqırış edirlər şikayətlənirlər. amma özündə heçbir təkmil prosesi etmir bu insan, heç kəsin marağına az da olsa fayda təşkil etmir. daha çox insanlardan özünə faydacılıq gözləyir amma insanlar bunu çox az edəcəkdirlər.
hətta bir növ o çarmağa gərilməklə insanların tamaşa marağına fayda verirsən. həyatda bütün əməllərimiz pislik yaxud yaxşılıq, və yaxud bir eyleme geçmək hamısı maraqdan ibarətdir. əslində fərqinə varmadan bunu təkamülümüz də bizə sövq edə bilər və paxıllıq hissi de burdan qaynaqlanır.
ona görə də fərd özünü daim inkişafda saxlamalı və əlaqə qurduğu insanla həm fayda alıb fayda verməlidir. bir növ sözlü müqavilələr kimi qazan + qazan prinsipi olmalı. əks təqdirdə insan yalnızlığa qərq olursa və bundan gileylənirsə suç onu tənhalığa qərd edənlərdə yox o fərdin özündə olur.
Elədir, əlaqələr sözlü müqavilə kimi deyil, davranışlarla təsdiqlənməlidir. Fayda vermək və almaq tarazlığı pozulanda, tək qalmaq qaçılmaz olur ,amma ən böyük məsuliyyət həmişə özü ilədir.
Kibrit çöpü kimi — özü yanmadan başqasını işıqlandıra bilməz. Amma əgər heç yanmırsa, qaranlıqda sadəcə itir. İnsan da elədir: fayda gözləyirsə, əvvəl özü alışmalıdır.
– Hər şeyə sahibsən?
– Xeyr... Amma heç nəyə möhtac da deyiləm.
– Bu necə olur?
– Gözləməyi buraxdığım gün, əlimdə olanları görməyə başladım.
– Yəni xoşbəxtlik sadəcə... orada idi?
– Həmişə oradaydı. Sadəcə mən gəlməsini gözlədiyim üçün görə bilmirdim.
– Sən heç nə istəmirsən indi?
– İstəklər yoxdursa, qırılan ümidlər də olmur. Qırıntı olmadan da yaşamaq olurmuş.
– Elə asandırmı bu?
– Yox. Amma azad olmaq üçün ağır olanı seçməlisən. Mən də gözləməyi buraxdım... və elə o gün içimə sükutla dolan bir xoşbəxtlik gəldi.
"Bəzən gözlədiyin gəlməz... gələn isə səndən heç nə gözləməz."
Mir.az
es
az
en
fr
it
ru
tr
uz
Melan_Kolia⚜️
Nermin Ismayilova
- John Banville “Dəniz”
Nermin Ismayilova
Təfəkkürün Qüsurlu Körpüsü
Sükut bəzən səslərin daşıya bilmədiyi həqiqətləri yığır içinə. O, gözlə görünməyən, lakin hiss olunan bir məkandır — zəkanın içindəki zərif körpülər kimi. Hər başlanğıc bir cümlə kimidir: qurulur, davam edir, amma bəzən yarımçıq qalır. Baxmayaraq ki, təməl düşüncəylə atılıb, üst qatları ehtimallarla, duyğularla, çırpınan tərəddüdlərlə dolur.Zamanla bu körpülər sarsılır. Bəzilərinin dayaqları heç qurulmadan sıraya düzülür, bəziləri isə öz yükünü daşımaq iqtidarında deyil. Nə qədər səliqə ilə işlənmiş görünürsə-görünsün, boşluq daşıyan fikirlər sonda çökür.
Dərinləşdikcə, hər şey daha aydın olur. Səbəbsiz görünən sükunətin içində qəribə bir nizam gizlənir. Təfəkkür yalnız mövcud fikirlərlə deyil, onların arasında qalan səssiz yerlərlə formalaşır.
Melan_Kolia⚜️
Nermin Ismayilova
✍🏻Fridrix Nitşe
Nermin Ismayilova
"Gözləmədiyim Yerdə"
– Hər şeyə sahibsən?
– Xeyr... Amma heç nəyə möhtac da deyiləm.
– Bu necə olur?
– Gözləməyi buraxdığım gün, əlimdə olanları görməyə başladım.
– Yəni xoşbəxtlik sadəcə... orada idi?
– Həmişə oradaydı. Sadəcə mən gəlməsini gözlədiyim üçün görə bilmirdim.
– Sən heç nə istəmirsən indi?
– İstəklər yoxdursa, qırılan ümidlər də olmur. Qırıntı olmadan da yaşamaq olurmuş.
– Elə asandırmı bu?
– Yox. Amma azad olmaq üçün ağır olanı seçməlisən. Mən də gözləməyi buraxdım... və elə o gün içimə sükutla dolan bir xoşbəxtlik gəldi.
"Bəzən gözlədiyin gəlməz... gələn isə səndən heç nə gözləməz."
~𝑺𝑰𝑴𝑼𝑹𝑸
Etibar Qambarov
Nermin Ismayilova
Anooşirvan Miandaji
alper acaz
Melan_Kolia⚜️