Bezi insanlar həyatımızdan getdiyi zaman biz özümüzüden uzaqlaşirirq. Bu bir növ cəza kimidir. Ama bəzi insanlar var ki onlar gedəndə biz özümüzü tapiriq. Bu isə şəfalanmanin başlanğıcdır. İnsan nəyisə itirməlidir ki özünü tapa bilsin. Bu bir itirmək de deyil var olduğunu xatırlamaqdir. Bəlkədə sen həyatında olan insanlara o qədər yetişməyə çalışmışanki ki özünü unutduğundan belə xəbərin olmayıb. Və bir gün onlar səndən gedəndə ayilirsan. Özünü yalnız hiss edirsən. Bəzən insan yalnızlıqdan qorxaraq öyrənir tənhaliğin mənasını. Əslində bu bir tənhalıqda deyil,yeniden yeni bir sən yaratmaq, yanmiş külllərnden yeniden doğulmaği bacarmaqdir.
- Bilirsənmi mən ne qədər özümden uzaqlaşmişdim?
+Bunu nə vaxt anladin?
- Her kese teleserken fərqinə vardim ə çox da özümə gec qaldığımin .