İnsan ahlaka gösterdiği özenin en azından bir kısmını arzularına, kalbin ve tenin ihtiyaçlarına da göstermeliydi. Kendini terbi­ye ederken ruhunu öldürmemeliydi. Gün gelecek, parmağımı kıpırdatamayacak kadar ihtiyarlayacaktım. O vakit, prensip abidesi bir hayatım oldu diye avunmaktansa, canım ne çektiyse yaptım diye teselli bulmayı tercih edebilirdim.
"Unutma dersleri" - Nermin Yıldırım