Özlem Peker "Hayal Avcısı" PDF

Bir akşam Güneş arıyor ve laf arasında bana neden
öykü yazmadığımı soruyor. Sormakla kalmıyor baskı da
uyguluyor. Cevabımı hatırlamıyorum ama o gece elime kağıt
kalem alıp masaya oturuyorum. Saat tam on iki. Sanki
ömrüm boyunca bir öykü yazmak için bu soruyu beklemişim.
Neredeyse hiç düşünmeden başlıyorum aklımdan geçenleri
yazmaya. Öykünün ham hali bitiyor. Düzeltmeyi ihmal
ediyorum. Taslak raflarda unutuluyor.

Derken “Bilgi Yayınevi” bir öykü yarışması düzenliyor.
Daha doğrusu çoktan düzenlemiş de benim son tarihe bir
buçuk ay kala haberim oluyor. En az otuz bin kelimelik bir
öykü dosyayı istiyorlar ve benim elimde toplasanız bin
kelime etmeyen bir öykü taslağı var. Yaparım belki diyorum
ve yazmaya başlıyorum. Önce elimdeki taslağı yüzüne
bakılır bir hale getiriyorum, ardından da diğer öyküleri
yazmaya başlıyorum. Ev halkı (İbrahim ve Zeynep) o günleri
bir kabus gibi tanımlıyorlar; “Ne sorarsak soralım, ne
söylersek söyleyelim boş bakıyordun.” Doğru. Boş bakışların
arkasında durmadan evirip çeviriyorum. Bir tek öyküyle yola
çıkmışım, ne gerek varsa bu öyküyü dosyada yer alacak
diğer öykülerle birbirine bağlamaya kalkarak ufak çaplı bir
roman denemesine soyunmuşum, dümdüz giden bir
kurguyla yazarsam sıkılabileceğimi düşündüğümden biraz
hareket katayım diyerek işi iyice çığırından çıkarmışım ve
ben kocaman bir acemiyim. Yarışmadan bir sonuç çıkmıyor.
Olsun. Yazdıklarımı Çiğdem, Selin, Pınar, Gülriz, Alper
beğeniyor ve ben öykü yazmaktan çok hoşlandığımı fark
ediyorum.

Bir gün, Gülriz’in tavsiyesi üzerine “Xasiork” kelimesini
bir kağıda yazıyor ve masamdaki kalemlikte duran bir
kalemin ucuna saplıyorum. Küçük kağıt, günler boyu
umutsuzca bana bilgisayardaki siteye göz atmamı
hatırlatmaya çalışıyor ama bir türlü olmuyor. Derken,
Hürriyet Gazetesinde bu siteyi anlatan bir yazı görüyorum, o
zaman masamdaki kağıt geliyor aklıma ve yazıyı merakla
okuyorum. “İşte benim yerim burası” diye içimden
geçirdiğimi hatırlıyorum. Bu sitede insana sıcak gelen bir
şeyler var, hem de fantastik öyküden bahsediyorlar Gülriz
inanabiliyor musun!

Orkun’a bir mesaj atıyorum, bir sürü şey soruyorum ve
Hayal Avcısı’nı göndersem bakıp bakamayacağını öğrenmek
istiyorum. Hayal Avcısı’nın o zamanki adı “Geceyarısı
Öyküleri”. Orkun insanı utandırıyor. Samimiyetle sonuna
kadar okumakla kalmıyor, düşüncelerini de ince ince yazıyor.
Yazım tekniğimi beğenmiş. Çok seviniyorum. İsmini
beğenmemiş ama. Bu isimle yollarsam hiç kimsenin
yayınlamayacağını söylüyor. Ben de aradan Orkun’un
unutmasına yetecek kadar bir süre – yaklaşık bir buçuk yıl-
geçtikten sonra gidip ismini “Hayal Avcısı”na çeviriyor ve
tekrar Orkun’a gönderiyorum. Oldu işte. Hatırlamıyor ve
yayınlıyor –Orkun Not: Hatırlamaz mıyım-
Orkun’a gönderdiğim o ilk mesajdan bu yana epey
zaman geçti. Xasiork artık benim için kaleme saplanmış bir
kağıt olmaktan çok öte. Hatta neredeyse benim için bir
saplantı olmak üzere :) Yazmak isteyen insanları bunca
destekleyen ve teşvik eden bir yer daha önce hiç görmedim.
Bunun hiç bozulmamasını dilerim. Ayrıca, Orkun dışında ilk
öyküyle ilgili hiç üşenmeden yaptığı düzeltme önerileri için
Evren’e ve ikinci ve üçüncü öykülerin düzeltilmesi
konusunda harcadığı emek için Berre’ye teşekkür ederim.
Durum böyleyken, okurken dördüncü öyküden itibaren,
varsa, gerekli düzeltmeleri kendiniz yapmanız konusunda
sizleri şiddetle teşvik ederim :) Hayal Avcısı’nın neyi
anlattığına gelince, bunu burada açmak istemiyorum. Çünkü
sizin kendi yorumlarınızı yapmanızın daha çok hoşuma
gideceğini biliyorum.

Bana gelince, son derece bilinçli başladığım yazım
hayatımı aynı bilinç düzeyinde götürebilmek için bu
günlerde Güneş’ten yeni bir telefon bekliyorum. Eğer neden
roman yazmadığımı sorar ve sormakla da kalmayıp biraz
baskı uygularsa, 2005 yılı içinde bir gece aniden denemeye
kalkabilirim. Hem bir gün yazdıklarımı imzalarım diye
Devran’ın aldığı kocaman kırmızı tüylü divitin boşa gitmesini
de hiç istemem.