Andre Gide "Vatikan'in Zindanları" PDF

Sekizinci Leon’un papalığı sırasında, 1890 yılında, romatizma kaynaklı hastalıklar uzmanı doktor X’in ünü, farmason Anthime Armand-Dubois’yı Ro-ma’ya çağırmıştı. Bacanağı Julius de Baraglioul: «Öyle mi? diye haykırıyordu. Roma’da bedeninize baktırtacaksmız demek! Ruhunuzun çok daha hasta olduğunu da anlarsınız inşallah orda.» Armand-Dubois da sesinde şişirme bir acmdırı-cılıkla karşılık veriyordu: «Dostcağızım, omuzlarıma baksanıza.» Yufka yürekli Baraglioul, gözlerini bacanağının omuzlarına dikiyordu ister istemez; derinlerden gelen, dizginlenmez bir gülüşe kapılmışçasma depre-niyordu omuzlar. Bu geniş, bu yarı-kötürüm bedenin geri kalan yeteneklerinin de bu gülünç devinimi doğurması kuşkusuz acı bir şeydi. Adam sen de! Kesinlikle belliydi tutumları, Baraglioul’un konuşması hiçbir şeyi değiştiremeyecekti. Belki zaman?. Kutsal yerlerin gizli esini… Julius sonsuz bir cesaret kırıklığı içindeymiş gibi: Anthime, beni çok üzüyorsunuz, diyordu yalnız (omuzlar oynamaz oluyordu hemen, çünkü Anthime, bacanağını severdi). Umarım, üç yıl sonra, jübile zamanı1 yanınıza geldiğimde sizi düzelmiş bulurum.» Bereket versin, Veronique, pek farklı duygularla katılıyordu kocasının yolculuğuna: kızkardeşi Marguerite ve Julius kadar dindardı; bunun için, böyle uzun zaman Roma’da kalmak, en kutsal dileklerinden birinin gerçekleşmesi olacaktı; düş yıkılışlanyla dolmuş tekdüze yaşayışını ufak tefek din işleriyle dolduruyor, kısır olduğu için, hiçbir çocuğun istemediği özeni inancına gösteriyordu. Yazık ki, Anthi-me’i Tanrı’ya döndüreceğini pek ummuyordu artık. Yadsımayla tıkanmış bu alnın ne kadar inatçı olduğunu uzun zamandır biliyordu. Peder Flons hep söylemez miydi: «En sarsılmaz kararlar en kötü kararlardır, madam, derdi.