IX Bölüm: Sükut İçində Bir Ömür - Son

Qız kənd camaatının şübhəli baxışlarını görüb daha heç kimdən heç nə gözləməməyi qərara aldı. Onun üzərindəki damğa artıq onun üçün bir qəfəs deyil, bir xatırlatma idi – heç kimə güvənməməyi öyrədən bir dərs.

Kəndin kənarında, kiçik, boş bir torpaq sahəsi tapdı. Orada yavaş-yavaş öz həyatı üçün şərait qurmağa başladı. Günlərcə torpağı becərdi, daşları təmizlədi və su toplamaq üçün kiçik bir arx qazdı. Onun əlləri qanayırdı, amma dayanmırdı.

Kənd camaatı onu uzaqdan izləyirdi. Arada pıçıldaşır, ona qəribə baxışlarla baxırdılar. Amma qız heç birinə cavab vermirdi. Onlar nə yardım təklif etdilər, nə də zərər verməyə cəsarət etdilər. O, tək idi – həmişəlik tək.

İllər keçdi. Qızın torpağı çiçəkləndi. O, təkbaşına öz qidalanmasını təmin edir, artıq məhsulları satmaq üçün kəndə göndərirdi. Amma yenə də heç kimlə danışmırdı. Damğa heç vaxt itmirdi, amma artıq onun üçün əhəmiyyətsiz idi.

Qız yaşlanmağa başladı. Əlləri zəifləyir, hərəkətləri yavaşlayırdı. Amma onun əzmkarlığı heç vaxt sönmədi. Hər səhər günəş doğanda torpağına baxar, bir neçə dənə toxum səpərdi. O, həyatını sükut içində yaşadı və heç kimdən nə sevgi, nə də güvən gözlədi.

Bir gün, səhər vaxtı, günəş hələ üfüqdə parlamamış, qızın nəfəsi kəsildi. O, kiçik daxmasında, torpağının qoxusu ilə, sadə və tənhalıq dolu bir ömrün sonunda dünyasını dəyişdi.

Kənd camaatı onun yoxluğunu hiss etdikdə, insanlar onun torpağına toplaşdılar. Onlar artıq illərdir onu təqib edən damğanı unutmuşdular. Onun becərdiyi məhsullar kəndə çox fayda vermişdi, amma heç vaxt bunun arxasındakı əzmkarlığı dərk etməmişdilər.

Torpaqda işləyən bir kəndli onun haqqında belə dedi:
 – O, heç vaxt bizimlə danışmadı, amma hərəkətləri bizə çox şey öyrətdi. Bəlkə də, onun damğası bizim səhvlərimizdən xəbər verirdi.

Son.

Bu sonluq oxucuya dərindən düşünmək üçün bir mövzu verir: Bilik, güc və cəmiyyət qarşısında özünəməxsus mövqeyimizi necə müəyyən edirik? 

Yenidən başla