VII Bölüm: Gölün Qaranlıq Sirləri

Qız dərindən nəfəs aldı və səsini yumşaldaraq, amma eyni zamanda cazibədar bir tonla danışmağa başladı.
 – Təkəm, amma sən bu gecə məni tək buraxmazsan, deyilmi? – deyə dodaqlarını yüngülcə gülüşlə əydi. – Mənə qoşul. Birlikdə bu meşəni kəşf edək.

Oğlanın gözlərində təəccüb və maraq yaranmışdı. Bu qəribə qızın sözlərində qəribə bir cazibə vardı, sanki onun sehrinə düşmüşdü.
 – Mən... Mən səninlə gedə bilərəm, – dedi tərəddüdlə. – Amma hara gedirik?

Qız yumşaq bir tonda gülümsədi və barmağı ilə gölə tərəf işarə etdi.
 – Gölə. Orası çox gözəldir. Sakit, tərtəmiz suyu var. Bu gecənin hekayəsi orada yazılacaq.

Oğlan sanki düşünmədən başını tərpətdi və qızın ardınca getdi. Meşənin qaranlıq cığırları onları gölə apardı. Gölün suları ay işığında parıldayırdı, ətrafda isə ölümcül bir sakitlik vardı.

Qız oğlanın qarşısında dayandı, gözlərini onun gözlərinə dikərək təbəssümlə danışdı.
 – Mənim kimi tək olduğun üçün buradasan, elə deyilmi? Həyat bəzən insana belə qəribə yollar göstərir... Amma mən sənə deyə bilərəm ki, artıq tək olmayacaqsan.

Oğlan onun səsindən hipnoz olmuş kimi yaxınlaşdı. Bu, onun həyatında tanış olmadığı bir cazibə idi. Amma tam o anda qızın gözlərindəki parıltı dəyişdi.

Oğlan başa düşməmişdən əvvəl, qız onu gözlənilməz bir qüvvə ilə suya itələdi. Oğlan suyun içində boğulmaq üçün çırpınırdı, amma qızın baxışları dəyişməmişdi. O sakitcə suda baş verənləri izləyirdi, sanki bir sınağı tamamlayırmış kimi.

Göl sakitləşdi. Ay işığı qızın üzünə düşərkən, o dərin bir nəfəs aldı. Gözlərindəki qətiyyət onu daha soyuq, daha sərt biri kimi göstərirdi.

Qız arxasını çevirib meşənin qaranlığına doğru addımladı. Bu artıq onun səyahəti idi – nə mələklər, nə də şeytanlar, yalnız özü.

Son

Geri qayıt