X Bölüm: İllüziyanın Zövqü

Qız pərdənin önündə dayandı, əlləri titrədi, amma baxmaq üçün bir addım belə atmadı. Həqiqətin çəkisi onun nəfəsini sıxırdı, lakin qaranlığın gətirdiyi güc daha cazibədar görünürdü.

O, Şeytana tərəf döndü və səsini qətiyyətlə qaldırdı:
 – Mən pərdənin arxasını görmək istəmirəm. Gördüklərim mənə kifayətdir. Gücümü itirmək qorxusu ilə daha da irəli getmək istəmirəm.

Şeytanın gözlərində məmnunluq parladı, amma təbəssümü sanki daha qaranlıq idi.
 – Sən ağıllısan. Çoxları pərdəni arxasını görmək istəyib, amma gördükləri onları ya çılğınlığa sürükləyib, ya da tamamilə məhv edib. Amma sən... sən illüziyanın sultanı olaraq qalırsan. Bu dünya sənindir, amma unutma, sən də onun bir parçasısan.

Qız təntənəli şəkildə taxtına geri döndü. İnsanlar onun qarşısında diz çökürdü, baş əyirdi, hər sözü qanun kimi qəbul edirdi. Amma onlar yalnız gördüklərinə inanırdılar. İllüziya onların gözlərini tutmuşdu.

Qız bu aldatmacanın hökmranı idi. Onun hər əmri dərhal yerinə yetirilirdi, lakin bir şey dəyişirdi – gücünün dərinliyi yox, səthi artırdı. Hər şey yalnız xarici təəssüratlarla dolu idi, amma daxili boşluq getdikcə böyüyürdü.

Zaman keçdikcə qızın zövqü daha çox manipulyasiyadan asılı oldu. İnsanları idarə etmək onun üçün asanlaşmışdı, lakin bu idarə gücləndikcə, daha az həqiqi hiss olunurdu. İnsanların gözlərindəki qorxu və itaət artıq bir zövq mənbəyi deyildi, sadəcə bir vərdiş olmuşdu.

Amma həqiqət həmişə sızıntı kimi öz yolunu tapır. Bəziləri, pərdənin arxasındakı əsl oyunu görməyə başlamışdı. Onlar qızın yaratdığı kuklaların yalnız bir illüziya olduğunu başa düşürdü. Bu insanlar nə diz çökürdü, nə də itaət edirdi. Onlar həqiqətin izlərini səssizcə yayırdı, lakin heç vaxt açıq qarşı çıxmırdı.

Bir gün qız taxtında oturarkən Şeytan onun qarşısında yenidən peyda oldu. Onun üzündə daha sərt bir ifadə vardı.
 – İndi nə hiss edirsən, böyük hökmdar? – deyə Şeytan soruşdu. – Sən bütün dünyanı idarə edirsən, amma bu idarə həqiqətən sənə məxsusdurmu?

Qız bir anlıq düşünməyə başladı, lakin dərhal özünü durdurdu.
 – Mən güc istəyirdim, indi bu güc mənimdir. İnsanların mənim yaratdığım illüziyaya inanması mənim qələbəmdir.

Şeytan güldü, amma bu gülüşdə həm sevinc, həm də məğlubiyyətin əksi vardı.
 – İnsanlar yalnız gördüklərinə inanır. Amma sən, qaranlıq hökmdar, onların yalanına inanan ilk şəxs oldun.

Bu sözlər qızın beynində əks-səda verdi. O, başa düşdü ki, Şeytanın onun üçün yaratdığı bu dünya yalnız bir xəyal idi. Amma o, artıq pərdənin arxasını görmək istəmirdi. Çünki pərdəni arxasındakı həqiqət ona öz məğlubiyyətini göstərə bilərdi.

Sonluq:
 Qız öz gücünün illüziyasında qərq olaraq qaldı. O, Şeytan kimi hökmranlıq etdi, amma heç vaxt həqiqi bir lider olmadı. İnsanlar onun yaratdığı dünyaya baş əydi, lakin pərdəni arxasında olanlar üçün o, sadəcə bir kölgədən başqa bir şey deyildi.

Şeytan isə uzaqdan baxıb gülümsədi:
 – Əsl Şeytan həmişə öz yalanına ilk inanan olur.

Hekayə qızın öz yalanına boğulması ilə sona çatdı, amma həqiqət heç vaxt məhv olmadı – o, həmişə orada, pərdənin arxasında gizləndi.

Başa qayıt