VIII Bölüm: Səssiz Qəhrəman

VIII Bölüm: Səssiz Qəhrəman

Həkim gözlərini bağladı. Valideynlərin qəzəbindən və göz yaşlarından uzaqda, öz içində ağır bir müharibə başladı. Nə desə, anlamayacaqlarını bilirdi. Onların ağrısını azaltmaq üçün heç bir söz kifayət etməzdi.

O, başını aşağı saldı və sakitcə dedi:
 – Haqlısınız...

Valideynlər göz yaşları içində qışqırır, ürəklərini boşaldırdılar. Həkim hər bir sözü, hər bir qəzəb dolu baxışı səssizcə qəbul etdi. Onların acısını yüngülləşdirmək üçün özünü günahkar kimi göstərməyi seçdi.

Günlər, həftələr keçdi. Kiçik uşaq xilas olmadı, amma o dərmanın paylandığı digər insanlar sağ qaldılar. Həkim onların hər birinə baxarkən özünü təskinlik verirdi: "Ən azı bir işıq yaratdım."

Amma bu düşüncə belə vicdan əzabını sakitləşdirə bilmirdi. Uşağın gülümsəyən üzünü və valideynlərin qırıq qəlblərini hər gecə xatırlayırdı. Bu yük onun ruhuna hopmuşdu.

Lakin həkimin içində başqa bir səssiz inam yaranmışdı. Bəzən sevgi yalnız yaxşı qərarlar verməklə deyil, bəzən də acıya qatlanmaqla özünü göstərir.

Son:
 Həkim həyatının qalanını daha çox insana ümid və şəfa bəxş etməyə həsr etdi. Amma içində həmişə kiçik uşağın gülüşü və valideynlərin göz yaşları ilə yaşadı. O, səssizcə sevginin ən ağır yükünü daşıyaraq öz yolunda irəlilədi.

"Bəzən sevgi qurban tələb edir, bəzən də susaraq yükü daşımaq."

Geri qayıt