VII Bölüm: Sonsuzluğun Tələsi - Son

VII Bölüm: Sonsuzluğun Tələsi

Ruh sağ yolu seçdi. Yol sakit və təmkinli görünürdü, amma hər addımla sanki daha çox qeyri-müəyyənliyə qərq olurdu. Ağaclar bir-birinə bənzədikcə, Ruhun beynində qəribə suallar yaranırdı:
– Mən həqiqətən irəliləyirəmmi? Yoxsa yerimdə sayıram?

Ağacların arasında yerimək bitməz bir dövr kimi hiss olunurdu. Hər tərəf eyni, hər addım monoton idi. Ruh nə qədər irəliləsə də, nə bir dəyişiklik görürdü, nə də bir işarə. Sanki dünya onu udmuşdu.

Bir neçə saat keçdi, ya da günlər – Ruh artıq zaman anlayışını itirmişdi. Yorğunluq onu bürüdü, ayaqları titrəməyə başladı. Hər tərəf dərin bir səssizliyə qərq olmuşdu, sanki dünya özü də onu unutmuşdu.

Nəhayət, Ruh dayandı və dizi üstə çökdü. Gözlərini ətrafa gəzdirib ümidlə bir işarə axtardı. Lakin heç bir şey yox idi. Ətrafda yalnız eyni ağaclar və sakitlik vardı.

O anda Ruh bir şeyi başa düşdü – bu yol heç yerə aparmırdı. Bu yol bir seçim deyildi; bu yol dalan idi. Ətrafında nə bir mələk vardı, nə də bir çıxış. Bu, boşluq və tənha düşüncələrdən ibarət idi.

Ruh pıçıltı ilə dedi:
– Mən hardayam? Bu hara gedir?

Cavab yox idi.

Bəlkə də Ruh heç zaman bu yoldan çıxmayacaqdı. Bu, onun öz seçiminin nəticəsi idi – sonsuz və mənasız bir yol. Ruh bir daha qalxmağa çalışmadı. Hər şey bitmişdi.

Son

Yenidən başla