VII Bölüm: İşığa Aparan Zülmət

VII Bölüm: İşığa Aparan Zülmət

Ruh bir anlıq düşündü, amma bu dəfə qorxunun yerini qətiyyət aldı. Zülmət qaranlıq yolda irəliləməyi seçdi. O, bilirdi ki, bu yol asan olmayacaq, amma işığın varlığı içindəki bütün qorxuları bir anlıq sakitləşdirirdi.

Qaranlıq sıxlaşırdı, sanki hər tərəfdən Ruhun üzərinə çökürdü. Addımlarını atdıqca, keçmiş xatirələr və hisslər qaranlıqdan ona hücum edirdi – kədərlər, peşmanlıqlar, qorxular. Sanki bütün dünya onu dayandırmaq istəyirdi.

Amma Ruh dayanmadı. Hər bir xatirəyə baxdı və onları qəbul etdi. Onları dəyişə bilməzdi, amma onları öz həqiqətinin bir hissəsi olaraq qəbul etmək onun gücünü artırırdı. Qorxularının üzərinə getdikcə, qaranlıq azalmağa başladı.

Bir anda o, tamamilə boş bir sahədə dayandı. Yerdən parlaq bir işıq yüksəlməyə başladı. İşıq ona tərəf yaxınlaşdıqca, Ruh ilk dəfə öz varlığını tam şəkildə hiss etdi – hər tərəfi işıqla əhatə olunmuşdu, amma bu işıq xaricdən gəlmirdi. O, Ruhun öz içindən çıxırdı.

Mələyin səsi bir daha eşidildi, bu dəfə tamamilə razılıq dolu idi:
– Sən həqiqəti tapdın. Həqiqət sənin öz daxilində idi. Zülməti keçmək, işığı tapmaq deməkdir. Həyatın müdrikliyi bundan ibarətdir – çətinliklərdən qaçmaq deyil, onları qəbul edərək özünü gücləndirməkdir.

Ruh qətiyyətlə irəli addımladı. İşıq daha da parlaqlaşdı və nəhayət Ruh sanki birləşdi – artıq o, sadəcə bir ruh deyildi, o, həm işığın, həm də qaranlığın balansını daşıyan bir varlıq idi.

Bu son addımla Ruh yuxarıya qalxdı, öz məqsədini tapdı. O, indi həm özünü, həm də həyatın mənasını dərk edirdi. Müdriklik onu hər tərəfdən bürümüşdü, və bu müdriklik yalnız onun deyil, paylaşacağı bir işıq idi.

VII Bölüm Sonu: Müdriklik və İşıq

Hər bir yol bir sona aparır. Amma ən dərin və həqiqi müdriklik işığı, yalnız zülmət qaranlığı qəbul etdiyimiz zaman tapılar. Ruh artıq yalnız öz məqsədini tapmamışdı – o, həm də başqalarına işıq olmağı öyrənmişdi.

“Həyat asan olmamalıdır. Həyat dərk etmək və dəyişmək üçün yaradılmışdır.”

Son. 

Yenidən başla