Bir Adamın Etirafları

(Özünü tanımağa çalışan bir beynin içindən qeydlər)

"İnsan öz həqiqətini axtaran yeganə məxluqdur. Digər heyvanlar sadəcə yaşayır, biz isə yaşamağın mənasını sorğulayırıq."

Əvvəldən xəbərdar olun: bu yazıda nə qəhrəman var, nə də günahkar. Sadəcə bir adam var. Özünü dinləməyə qərar vermiş, amma iç səsindən də çox qorxan bir adam. O, mənəm. Amma həm də sən ola bilərsən, əgər bu sətirləri oxuyarkən içində tanış bir titrəyiş hiss edərsənsə.

Adım vacib deyil. Onsuz da hər kəs öz adı ilə oxuyacaq bu mətnin cümlələrini. Çünki etiraf, təkcə danışan adamın deyil, dinləyənin də günahıdır. Biz hamımız eyni qaranlıqda gəzirik, yalnız müxtəlif məşəllərlə.

Fərqli Olmaq İstəyən Adi Adam

Ətrafımdakı hər şeydən fərqli olmaq istəyirdim. Bu, gəncliyin məsum cəhdləri deyildi - bu, ruhumun dərin bir ehtiyacı idi. Sakit bir otaqda oturub bulud serverləri haqqında oxuyur, sonra birdən qərara gəlirdim ki, roman yazım - komik, fəlsəfi, bir az da Saramago tərzində. Yazıya başlayırdım, amma ikinci səhifədə yazmaqdan çox yazmağı planlaşdırdığımı anlayırdım.

Bu, mənim xroniki xəstəliyimdir: mükəmməl planlar qurmaq, sonra isə onların altında əzilmək. Hər yeni ideya məni heyecanlandırır, sanki həyatımın bütün problemlərini həll edəcək. Amma ideya həqiqətə çevrilməyə başlayanda, onun ağırlığı məni yere çəkir.

Mən düşünməyə çox vaxt ayırıram. Bəzən bir ideyanın içində o qədər uzun gəzib dolanıram ki, onu həyata keçirmək üçün artıq enerjim qalmır. Beynim sanki bir kinoteatrdır - gündəlik həyat isə o kinonu heç vaxt göstərməyən bir zal. Orada minlərlə film var, hamısı mükəmməl, hamısı tamamlanmamış.

Kitablarla Münasibət: Sevginin Qəribə Forması

Kitablarla münasibətim qəribədir. Mən kitabları çox oxuyuram, amma az kitab adı çəkirəm. Bu, elitizm deyil - utancaqdır. Çünki hər oxuduğum kitab mənim bir hissəm olur və mən onu başqalarının mühakiməsindən qoruyuram.

Oxuduğum kitabları sona qədər oxuyuram. Nə başqalarının xoşuna gəlmək üçün, nə də intellektual görünmək üçün oxuyuram. Sadəcə bəzi kitablar içimdə bir boşluğu doldurur. Bəzi cümlələr var ki, sanki məni başa düşür. Mən də onları. Bu, gizli bir dostluqdur - müəllif və oxucu arasında, zamanı aşan bir ünsiyyət.

Hər kitab mənim üçün bir güzgüdür. Bəzən özümü görürəm səhifələrdə, bəzən olmaq istədiyim adamı. Oxumaq mənim üçün səyahət deyil - köç etməkdir. Hər kitabdan fərqli adam olaraq qayıdıram.

Tərifin və Tənqidin Ağırlığı

Birinin məni tərifləməsi məni utandırır. Sanki gizli saxladığım bir hissəmə toxunub. Çünki mən öz dəyərimi bilmirəm və başqasının fikri məni çaşdırır. Amma tərifləməyəndə də içimdən küsürəm. Bu, insanın paradoksudur - nə istədiyimizi bilmirik, amma istəmədiyimizi dəqiq bilirik.

Biri tənqid edəndə, "təşəkkürlər" deyirəm. Bu, mənim mədəniyyətimdir, amma həm də müdafiə mexanizmimdir. Sonra gecə o tənqidin alt qatında məni zəif sayıb-saymadığını düşünə-düşünə yata bilmirəm. Çünki tənqid mənim üçün sadəcə fikir deyil - mühakimədir.

İnsanlar həmişə bizim haqqımızda fikir söyləyirlər və biz də həmişə onları dinləyirik. Amma heç vaxt soruşmuruq: bu fikirlərin bizim həqiqətimizlə nə əlaqəsi var? Bəlkə də biz başqalarının gözündəki əksimizə çox əhəmiyyət veririk, özümüzün gözündəki həqiqətimizə az.

Başlamaların və Tərk Etmələrin Döngüsü

Bir şey daha var: Mən tez alışıb tez soyuyuram. Bu ay idman rejimi qururam, sabah podcast ideyası. Bu gün fotoarxivimi qaydaya salmaq istəyirəm, sabah kitabxana sistemini. Hər şey gözəldir - başlayana qədər. Hər şey mənim üçündür - başlayandan sonra deyil.

Bu, mənim həyat fəlsəfəmdə olan ən böyük çatlardır. Mən başlanğıcları sevirəm, çünki onlarda sonsuz imkanlar var. Amma davam etdirmək məni qorxudur, çünki orada məhdudiyyətlər başlayır. Hər addım məni mükəmmətlikdən uzaqlaşdırır və mən bunu qəbul edə bilmirəm.

Amma bu fikir qaçışlarının içində bir həqiqət var: Mən həyatın mənasını axtarıram. Sakit bir axtarış bu. Nə çılğınlıqla, nə də tənbəlliklə. Sadəcə, özümə toxunmaq istəyirəm - o dərinliyə, içimdəki səssiz nüvəyə. Çünki mən inanıram ki, həyatın məqsədi özümüzü tapmaq deyil, özümüzü yaratmaqdır.

Yalanların və Səmimiyyətin Arasında

Yalan danışa bilmirəm. Bu, əxlaqi mövqe deyil - qabiliyyətsizlikdir. Amma bəzən gerçəkləri də demirəm. Məsələn, biri "necəsən?" deyəndə "Yaxşıyam" deyirəm. Əslində yaxşı deyiləm - sadəcə cavab verməyə halım yoxdur.

Hisslərimi incə bir qoruyucu şüşə arxasında saxlayıram. Kimsə toxunmasın deyə. Çünki hər toxunuş bir risk deməkdir - anlaşılmamaq riski, rədd edilmək riski, incidilmək riski. Biz hamımız öz qabuğumuzun içində yaşayırıq və arada bir başını çıxarıb ətrafına baxırıq.

Bu mühafizəkarlıq məni həm xilas edir, həm də məhv edir. Xilas edir, çünki incinməkdən qoruyur. Məhv edir, çünki yaşamaqdan qoruyur. Çünki həqiqi həyat riski etibar edir.

Tanıdıqlığın Ən Dərin Forması

Ən çox sevdiyim cümlə budur: "Mən sənə oxşayıram."

Bu cümlə mənim üçün sevginin ən təmiz formasıdır. Çünki biz başqalarını o qədər sevirik ki, nə qədər onlara oxşadığımızı görürük. Və biz özümüzü o qədər tanıyırıq ki, başqalarında öz parçalarımızı tapırıq.

Çünki bu məqalə təkcə mənim haqqımda deyil. Bu, oxuduğun anda sənin də içində tanıdığın bir adamın portretidir. Bu, bizim ümumi təkbaşinalığımızın xəritəsidir. Hər kəs öz adası olmaq istəyir, amma hamımız eyni okeanın ortasındayıq.

Özünlə Barışmağın İncəsənəti

Özünü tənqid etmək, özünü gözdən salmaq deyil. Bu, özünlə üz-üzə durmaqdır. İllərlə susmuş "mən"lə bir çay içməkdir. Və onu, olduğu kimi - yarımçıq, dağınıq, amma həqiqi - qəbul etməkdir.

Mən artıq mükəmməl olmağa çalışmıram. Çünki mükəmməllik statik bir şeydir, həyat isə hərəkətdir. Mən artıq fərqli olmaq istəmirəm - özüm olmaq istəyirəm. Bu, daha çətin, amma daha mənalı bir məqsəddir.

Bu etiraf mənim üçün bir növ arınmadır. Çünki biz öz həqiqətimizi deyəndə, onun ağırlığından qurtulmuruq. Onu başqaları ilə bölüşürük və beləliklə, özümüzü təkbaşına hiss etmirik.

Əgər sən də bəzən belə hiss edirsənsə... Demək ki, biz tanışıq. Və bu yazı, sadəcə mənim etirafım deyil. Sənin də səsindir. Çünki ən dərin səmimiyyət, oxuyan və yazan arasında yaranır - hər ikisi eyni insani həqiqəti paylaşanda.

Bu, bizim ümumi hekayəmizdir. Hər birimiz öz versiyasını yaşayır, amma hamımız eyni əsas mövzuları eşidirik: axtarış, qorxu, ümid, yalnızlıq və bağlılıq. Biz hamımız insan oluşun bu gözəl və ağrılı təcrübəsini yaşayırıq.

Son nəfəsində deyə bilərəm ki, bu yazı bitdi, amma hekayə davam edir. Sənin və mənim hekayəm.