Kevin Hogan "Gap orqali Ishontirish Psixologiyasi" PDF

Muloqot mavzusidagi uchta ilhomimdan birinchisi men o‘n uch yoshimda kelgan edi. O‘sha paytlarda Boston shahrida yangi binosini ochgan, ichida juda qimmatli yozuv mashinasi ham bo‘lgan Bolalar Muzeyida ko‘ngilli edim. Bu mashina Nyu-Gempshirda joylashgan Dartmut Universitetidagi dunyodagi birinchi gapiruvchi kompyuter bilan bir qatorda ko‘rilardi. Albatta, bu kompyuter va internet haqida gapirmasdan ham, video pleer ixtiro qilinishidan va mening Sietlga, Microsoft Word’ning birinchi versiyasini yozish uchun muqaddas safarimga chiqishimdan ancha oldin edi. Mening kabi tortinchoq bola uchun o‘zimni ko‘ngil ochish uchun ko‘p variantlar yo‘q edi; yoki Star Trek’ning qayta ko‘rsatuvlarini tomosha qilardim yoki muzeyga borib, kompyuter dasturlashga biroz vaqt ajratardim. Tabiiyki, menga ruxsat berilgan soatlarda butun vaqtimni muzeyda kompyuter dasturlash bilan o‘tkazardim. Keyin esa uyga o‘z vaqtida yetib borib, Star Trek’ni ko‘rish uchun bor kuchim bilan pedal bosardim. Mikrokimpyuter inqilobida men kabi o‘yinchi bo‘lgan Stan Kugell ismli do‘stim bor edi. O‘sha paytlarda Stan yozuv mashinasida o‘z dasturlarimizni sinab ko‘rib, menga jiddiy raqib bo‘lgan yagona odam edi. Lekin kompyuter borasidagi mahoratidan tashqari, Stan haqida yaxshi eslab qolgan yana bir jihat – uning odamlar bilan munosabatlari edi. Bolalar va kattalarning ko‘pchiligi aslida maqsadsiz gaplashadilar. Odamlar bizga savol berishadi va biz ham rost yoki o‘zimizni yaxshi ko‘rsatadigan tarzda javob beramiz. Agar biror ehtiyojimiz bo‘lsa, buni to‘g‘ridan-to‘g‘ri yoki bilvosita muloqot orqali ifodalaymiz. Agar nimadadir noto‘g‘ri narsa bor deb o‘ylasak, bu borada yordam bera oladigan odamga shikoyat qilamiz yoki shunchaki g‘iybat va nolish uchun gapiramiz. Ko‘p odamlar uchun hayot shundan iborat.