Hakan Günday "Az" PDF

"Yatirchali piç o‘libdi!" Uygonib ketdi. Lekin uxlashi qayerga ketgan bo‘lsa, ortidan borish uchun jonini berardi. Eshitishda davom etdi. "Yiqqilibdi, boshini yoribdi! Derda ahmoqi hamon uxlayapti! Tur! Tur!" Ovozni taniydi. Ismi Nazenin edi. Otasi olti yil avval o‘ldirilgan edi. Bir bo‘limni bosib olishga harakat qilayotganda otib tashlangan. Janozasini olish uchun butun tuman oyoqqa turgan, maxsus kuchlarning zirhli mashinalari ko‘chalarga kirganda esa yana tezda joyiga o‘tirgan edi. Berilmagan janozaning hisobini so‘rash tashkilotga qolgan, ular ham raketa otish uchun tunni kutishgan edi. Lekin qiziq tomoni shundaki, birinchi urilgan bino, Tuman Jandarma Komendantligining qo‘shnisi bo‘lgan Nazeninlarning uyi bo‘lgan. Kichik bir hisob xatosi, o‘lik uyning ikki devorini qulatgan, bir chaqaloqni beshigi bilan birga parchalagan edi. Natijada janozani hech kim ola olmadi. Hatto ortada janoza ham yo‘q edi. Chunki odamning jasadi hujum qilingan bo‘lim atrofidagi g‘orlardan biriga tushib, tabiat tomonidan olib qo‘yilgan edi. Tashkilotning tuman mas’uli Nazeninning oilasidan bir necha bor kechirim so‘ragan, lekin va’da bergan qon pulining faqat yarmisini to‘lagan edi.