Barış Bıçakçı "Seyrek Yomg‘ir" PDF

Bir yakshanba tongi Rifat kunlar bir xil idishga tomchilamayotganini payqadi. “Kunlar tomchilayapti, lekin bir xil idishga emas,” dedi. Osmonga qaradi: Bo‘sh edi. Hech qanday bulut yo‘q edi, aslida hech narsa yo‘q edi. Zamonaviy davrimizning yalang‘och quyoshi hamma narsani yo‘q qilgandi: kenglikni, bulutlarni va qushlarni... Hatto moviy rangni ham yo‘q qilgandi, so‘ngra navbatma-navbat boshqa ranglarni, ba’zi tovushlarni, so‘zlarni va ma’nolarni ham yo‘q qilgandi. Inson bu yo‘qlikda yangi bir narsa ayta olmaydi, bo‘lsa-bo‘lsa o‘zini takrorlaydi. Rifat, zamonamizning bir qahramoni kabi, bir sifatsiz odam kabi, bir bekorchi odam, bir keraksiz odam kabi, bir “R.” kabi, hayot ichida kezib yuradi. Hayot vaqti-vaqti bilan Rifatning do‘koniga ham kirib o‘tadi. Rifat filmlarni, kitoblarni, orzularni, fikrlarni, tashvishlarni, masalalarni ham kezib yuradi. O‘rtaga tashlangan savollarni ba’zida o‘ziga oladi. Nimaning ortidan yuribdi bu odam? Rifat, bir hikoya ichidami, tushunishga harakat qiladi, insonning o‘zini hikoya ichida ekanini tushunish yo‘lini izlaydi... Seyrek yomg‘irga soyabon ochiladimi?