Hamı dəyişir, sən də dəyişirsən — amma bu pis şey deyil

Hamı dəyişir, sən də dəyişirsən — və bəlkə də bu, bir kitabın səhifəsində başlayır

Bəzən özümüzü anlayanda, çoxdan dəyişmiş olduğumuzu görürük. Kiminsə bir sözü, bir gecə düşüncəsi, ya da sadəcə bir kitabın bir cümləsi — bizi əvvəlki halımızdan ayırır. Dəyişməyin içində qorxunc heç nə yoxdur, əksinə bu bəlkə də ən insani halımızdır.

Əvvəllər bəyəndiyin şeylər səni daha həyəcanlandırmır. Bir zamanlar heyran olduğun insanlar sənə daha tanış gəlmir. Bu, yadlaşmaq deyil. Bu, inkişafdır. Çünki düşüncələr də bədən kimi böyüyür. Əgər eyni yerdə qalsaydın, bəlkə də çoxdan darıxmış olardın.

Məşhur yazıçı Virginia Woolf bir dəfə demişdi: “İnsan bəzən elə bir cümlə oxuyur ki, o andan sonra eyni adam ola bilmir.” Bəlkə də bu dəyişimin ilk ipucu bir kitabın içində idi, xəbərimiz olmadan.

Kitablar bizi dəyişmir deyə bir şey yoxdur. Sadəcə biz fərqinə gec varırıq. Onlar içimizə toxunur, bizə adını qoymadığımız hisslər verir, çox vaxt da özümüzə yeni suallar verdirir. Və bu suallar — cavablardan daha önəmlidir.

Bu arada, dəyişməyə açıq olmaq üçün mükəmməl bir başlanğıc axtarırsansa, Albert Camusnun “Yad”ını, Hermann Hessenin “Demian”ını və ya Zygmunt Baumanın “Maye Həyat”ını oxumağı tövsiyə edərdim. Bu kitablar sənə yeni “sən”in qapısını açmaq üçün bir açar ola bilər.

Unutma — dəyişmək, sənə qarşı bir xəyanət deyil. Sadəcə artıq sığmadığın köhnə bir libası çıxarıb, daha rahat bir halına keçməkdir.