Gökçen Koçan "Onsra 2 - Hun" PDF

Torpağı tutmaq istədim, torpaq ayağımın altından çəkildi. Elə bir sürüşmə idi ki, hər bir torpaq zərrəsi üzümdən asi keçərək dərimdə iz buraxdı. Bağlı gözlərimin arasında bir təsvir canlandı.

Hevybanu sevinc içində gülümsəyirdi, amma mənə yox... Yanında muncuq gözlü bir qız uşağı vardı.

"Ölürsən, Alp Arslan," dedi iç səsim. "Ölürsən..." Hətta iç səsim belə halıma acıyaraq gülümsədi.

"Sənin qızın olmaz... Ona görə qız uşağı görürsən..."

Sonra o qız uşağı böyüdü, çöllər arasında kəpənək qovdu. Qovduğu kəpənəyin atasının ruhu olduğunu bilmədən...

"Ölüm Allahın əmri də, Aslanım, yolun sonunda Hevybanudan ayrılmaq olmasaydı..."

Şüurum itmədən əvvəl son gördüyüm şeyin beynimin mənə göstərdiyi xoşbəxt görüntülər olmasını istəyərdim. Amma mənim cəsədim bir heyvan leşi kimi kənara atıldı. Halbuki bir şəhidin cənazəsinə belə rəftar edilməzdi...