“Sən öyrəşəcəksən, Osman. Sən öyrəşəcəksən, oğlum. Digər balıqlar öz rəngləri ilə ölürlər. Ancaq bu qılıncdır! Bu qılıncdır. Bu fərqlidir. Bu böyükdür. – Bu gözləri ilə ölür, əzizim.
“Dəniz ağacı” filmində Yaman Koray oxucunu Mərmərə adasında kasıb balıqçılarla 1960-cı illərə aparır. Bir neçə aylıq qılınc mövsümü adada bütün tarazlığı pozur. Kılıç sadəcə balıq deyil. Bu ümid, sevgi, qəzəbdir; bu həyatdır. Taxtaya çıxan balıqçılar əllərindəki zıpkını qılıncına deyil, kor bəxtinə, içlərində qalan peşmanlıqlara, ürəklərinə atır: Dəniz də quru qədər mübarizə tələb edir.
Korayın qələmi zıpkına çevrilir və atılır. Onun nə güclü plastik qəhrəmanları var, nə də zindan-qara yaramazları. Onların sevgisi dəniz kimidir; Onların sevgililəri balıqdır... Bəlkə də buna görə qayıq adları bu qədər əziyyətlidir; Qismət, Mənim taleyim...
1974-cü ildə Qanlı Dəniz adı ilə böyük ekrana uyğunlaşdırılan Dəniz Ağacı ilə birlikdə Yaman Korayın Dedalusdakı kitablarına "vira bismillah" deyir və velosipedləri maviyə sürükləyirik.
Şərhlər 0
Şərh Yaz