Umut Sarıkaya "Benim De Söyleyeceklerim Var İki" PDF

Bir ömür ailemle birlikte yaşamak... Böyle düşünmek korkunçtu. Sanki her gün bu evde acı çekerek, bir ömür geçirerek, giderek onlar gibi oluyorlar. Akşam televizyonun karşısındaki kanepede uyuyacak bir çocuk olmadığımı söyledim kendime. Kimse bana inanmasa da şehir dışında bir üniversite kuracağım, bu evden, bu mahalleden, bu şehirden kurtulacaktım. Her gece uyudum. İlk yıl yurtta kaldım, sonra bir eve gittim. Arkadaşlarım eve gelirdi. Sabah çıkıp sokaklarda yürürdük... Daha önce de söylediğim gibi eve gittiğimde sadece şu iki şeyi hayal edebiliyordum; "Arkadaşlarım geliyor, gece sokakta yürüyoruz."

Ama bu kadar çok hayal edebilmek güzeldi. Bu düşüncelerle, beklenmedik bir şekilde üstün bir eğitim disiplini ile derslere kendimi adadım. Bu büyük maratonda sürekli testler çözerek, kendimle diğer öğrenciler arasındaki uçurumu kapatmaya çalıştım. Annem ve babam gibi televizyonun karşısındaki kanepeye uzanmamaya, onlara benzememeye çalıştım. Artık tüm şehir dışı seçimlerimi de geçtiğime ve İstanbul'a da aynı ruh haliyle hazırlandığıma göre, hakkında çok az şey yazdım. Eve çok yakın bir üniversite daha... Üniversiteye girdiğim gün yıkıldım.