Dilan Durmaz "Serg‘ani o‘ldirish 2" PDF

Efsun va Fotih bir qog‘oz ustiga qo‘ygan imzolarining siyohi faqat qog‘oz bilan cheklanmaydi, balki qo‘llari va yuzlariga ham bulaşadi. Vaqt o‘sha siyohni yuraklariga ham yetkazganda, ular suv bilan tozalanmaydigan holga kelganlarini sezmay, bir-birini itara boshlaydilar. Ruhlari birlashgan bo‘lsa-da, tanalarining talvasasi behuda.

Endi ularni bog‘lab turgan yagona narsa Zeliha emas va buni anglaganlarida yo‘llar ochiladi, qurilishlar uchun yuraklar tayyorlanadi.

Efsunning yopiq yo‘llari Fotih tomonidan birma-bir ochilar ekan, bekatlar qurilishi boshlanadi. Devordar buzilmaydi, bo‘yaladi. Yo‘llar oshilmaydi, sayohatlar boshlanadi. Efsun yagona kurashi yuragi bilan deb o‘ylarkan, asl dushmanini ko‘rmaydi. Zirhlarini yechadi, yuragini yumshatadi, Fotihning ruhini qabul qilish uchun yaralarini ochiq qoldiradi. Yaralar kovlanadi, travmalar qo‘zg‘atiladi, o‘tmish bugungi kunni o‘ldiradi. “Qoshlarim orasiga go‘r kabi chuqur qazildi, hammom devorlari toraydi, shift ustimga qulay boshladi. Dushman meni o‘ldirayotganda tug‘dirdi.” Efsun va Fotih ip-ip bog‘lagan hayotlari bir kechada, shafqatsizlarcha yechiladi.
Ip-iplar so‘kilib, yo‘llar vayronalarga, devorlar xarobalarga aylanadi.

“Bir qo‘y, ikki qo‘y emas.
Bitta go‘r, ikkita go‘r, uchta go‘r...”