"Müşayiət", Samuel Bekketin qaranlığı qaldırdığı, işıqdan ümidini tamamilə kəsdiyi, uzun hekayələrdən ibarət möhtəşəm bir seçmədir. "İnsan" sanki son nəfəsini verməkdədir. Atmosfer dumanlı və bulanıqdır. Süjet demək olar ki, yoxdur. Hərəkət yoxdur. Məna yoxdur. Zaman büküləbilən və sınabilen bir xüsusiyyətə malikdir. Ağız deyil, qulaq ön plandadır:
Qaranlıqda arxası üstə uzanmış birinə bir səs gəlir. Kürəyindəki təzyiqdən və gözlərini qapadığında və yenidən açdığında qaranlığın dəyişməsindən başa düşür bunu. Səsin dediklərinin yalnız kiçik bir hissəsi təsdiqlənə bilir. Qaranlıqda arxası üstə uzanmısan, deyə eşitdikdə məsələn. Bu halda deyilənlərin doğruluğuna inanmaq məcburiyyətindədir. Amma deyilənlərin böyük qismi təsdiqlənə bilmir. Bunu eşitdikdə məsələn: Filan gün və ya bu gün dünyaya gəldin.
Heç nə qəti deyil. Adı qoyula bilməyəcək böyük və əvəzolunmaz bir itki var sanki. "Müşayiət"dəki hekayələrin qəhrəmanları bu adsız itkinin ətrafında dolanaraq, sürünərək, yıxılıb-qalxaraq, amma onsuz da edə bilməyərək içdən-içə çürüyüb dağılırlar. Şair-yazarın sözlərlə işi hələ bitməyib, hərçənd ağızda qum kimi dağılsalar da...
Şərhlər 0
Şərh Yaz