Büşra Nur "Ölüm Portreti 2" PDF

Okeanın qaranlıq bir tərəfi olduğunu batmadan öyrənə bilməzsən.

Hera Yarkan və Atlas Katrivas.
Adlarımız illərlə qəzet kağızlarında çəkildi, haqqımızda hər bir həqiqət tək-tək qələmə alındı.
Qarşımda qaraladığım gücsüz xəyallar içində belə, biz heç vaxt "kiməsə" çevrilmədik.

Onunla eyni masada oturduq, eyni evi paylaşdıq.
Gələcəyimi, keçmişimi onunla birgə qurduq, amma heç vaxt xəyallarını qurduğumuz o həyata sahib ola bilmədik.
Qarşısına oturub saatlarla bir gün qalib gələcəyimizdən danışarkən belə, içimdəki bir səs onu tərk edəcəyim gerçəyilə üzləşirdi.
Sanki gözlərimə baxsa, bütün bu mübarizədən imtina edib gedəcəyimi hiss edirmiş kimi utanardı, gözlərini qaçırardı məndən.
Bir fəlakətin içindəydik. Amma mən...
Yenə də onu sevirdim.
Hər şeyə baxmayaraq.
Çünki qəlbimdəki qara dəliyin içində yox olmadığını hiss etdiyim yeganə hiss bu idi. Atlas’a olan sevgim mənə hələ də yaşadığımı, var olduğumu hiss etdirirdi.
Mən onun açdığı yaraya belə sadiq idim.
Sinəmdə hiss etdiyim yandırıcı hissə, onun üçün aldığım nəfəsə, ürəyimə sığmayan acıya, məndən oğurlanan hər şeyə sıx-sıx bağlıydım.

O isə... Atlas idi.
Hər şeyə baxmayaraq özünü mənim üçün fəda edərdi,
sonu nə olursa olsun, yenə evinə — yanıma dönəcəyini deyərdi.
Bir fotoşəkildə gülərkən qıyılan gözlərimi sol cibində, ürəyinin tam üstündə daşıyardı.

Köhnə bir nağılda
adımız çəkilmiş.
Və səndən əvvəl məndəki sən, belimə sarılmış.
Dodaqlarımda
yoxluğunun buraxdığı
yanıq izləri.
Əzizim, aşqa bir nəfəs qalıb.
Qorxuram... yaralanmağından.
Uzatma əllərini mənə.