Fyodor Dostoyevski - Dürüst Oğru

Bir səhər, işə getmək üçün tam hazırlaşmışdım. Elə o anda həm aşpazlığımı, həm də çamaşırçılığımı edən və eyni zamanda evimi idarə edən Aqrafena içəri girdi. Girər-girməz də məni təəccübləndirəcək bir şey etdi və danışmağa başladı.
O günə qədər səsi-sorağı çıxmayan adi, öz halında olan yaşlı bir qadıncığaz idi. Altı il ərzində Allahın hər günü, bişirəcəyi yeməyə dair bir-iki kəlmədən başqa demək olar ki, tək bir söz belə çıxmamışdı ağzından. Bəlkə də mənimlə danışmırdı. Daha doğrusu, ondan demək olar ki, tək bir şey eşitməmişdim.
O səhər, birdən dili açılaraq belə danışmağa başladı:

Sizə bir şey deməyə gəldim, cənab. Bir şey soracağam, bax!