Beyza Sürmen “Sabahlar Zülmət Qaranlıq” PDF

Kiçik olanda eşitdiyim silah səslərini boğa bilmək üçün mahnılar oxuyardım, sonra səsimi kəsdilər, silah səslərini isə ucaltdılar.
Mən də səsimi silaha çevirdim və o silahı heç vaxt susturmadım.

Ən böyük arzum eyni zamanda ən böyük qorxum idi – səsim. Bunu göstərmək həyatımın ən böyük səhvi oldu və canıma başa gəldi.
Sonra öyrəndim ki, əgər qorxunu daim göz önündə saxlasan, bir müddət sonra qorxuya belə öyrəşirsən.

Deyirlər ki, insanın natamam hiss etməsi ruh yoldaşını tapmamasındandır. Mənim ruh yoldaşım məni tapmaq üçün çox gec qaldı, çünki ruhum paramparça.

Yara qəlbdə açılar, amma ağrısını beynimiz çəkər.
Yara qəlbdə açılar və qapanar, amma zehnində davam edər.

Mənə bir gecəyarısı, ayın kölgəsi üzərimizə dəniz kimi yaxamoz düşəndə, “Hələ də qanadığını görürəm,” demişdin.
Mən də sənin kimi aya baxmışdım, yaxamozun üzünə necə yaraşdığını görmək istəməmişdim, çünki məni dəli edəcək qədər gözəl idin.

Üzünə baxmadan “Hər yara bir yerə qədər qanayar,” demişdim.
Salvor merhem demək idi, amma qanayan bir yaraya merhemin təsiri olmazdı.