Gökçen Koçan "Onsra 4 - Yad" PDF

"Hələ də..." dedi ağır-ağır udqunaraq.
"Hələ də öldürərkən çox gözəlsən..."

Ölüb getdiyi dərimdə, ürəyimlə yenidən can tapırdı. Tapdığı canları artırır və içimdə yaratdığı kördüyümü daha da qat-qat möhkəmləndirirdi. Bir-birimizdə can tapmalarımız bu gün artıq fransızca tək bir cümlə ilə xülasələnə bilsə də, keçmişdən günümüzə gəlib çatan hər vurğunu Alp Arslanın dodaqları dərimə çəkdiyi yenilənməkdən yorulmadığı möhürləri ilə həkk edirdi...

Əskiklik – birində natamam qalmaq və aldığın nəfəsin onsuz tamamlanmasına imkan tanımamaq... Bu, bəlkə eqoist, xəstə ruhlu və ya bir az da zorbaca bir tərif kimi görünə bilərdi. Amma bunun belə olmadığını biz bilirdik. Yaşayan qəlblər olaraq bir-birimizin nəfəsi olmadan özümüzü yarımçıq hiss edən bizlər, hətta o nəfəsə belə ehtiramla yanaşırdıq. Bizimlə eyni məkanda cəmi beş dəqiqə belə qalan hər kəs bu ehtiramı, gün keçdikcə əfsanələşən sevgini birbaşa görüb hiss edirdi.

Tək bir can olmağa and içib, ümid kimi sığındığımız bu sevda, insanların qibtə edə biləcəyi bir yaşam tərzinə çevrilə bilirdi...