Süleyman Ege "Sərhədd Pozan" PDF

1992-2000-ci illər arasında terrorla mübarizədə Jandarma Baş Komandanlığının tabeçiliyində olan birliklərdə xidmət etmişəm. Bu müddətdə bir çox terror aktına şahid olmuşam. Döyüşlərdə itirdiyimiz döyüş yoldaşlarımızı atəşin ortasından çıxarıb xəstəxanalara göndərdik. Burada keçirilən mərasimlə şəhidlərimizin meyitləri vətənlərinə göndərildi. Mən də həmin mərasimlərə şəxsən qatılmışam. Ürəyimizdəki ağrıları sözlə ifadə etmək mümkün deyil.
Türk Silahlı Qüvvələrindən Xidmət Əliliyi üzrə təqaüdə çıxdıqdan sonra təxminən 14 ildir ki, Türkiyə Müharibə Əlilləri, Qazilər, Şəhidlərin Dul və Yetimləri Dərnəyində üzvlük və rəhbərlik edirəm.
Bir döyüş və şəhid xəbəri aldığımızda içimdən "inşallah bizim şəhərdən deyil" dediyim olur.
Çünki hər şəhidin ayrı-ayrı hekayələri yazılır. Əvvəl fotoları mediaya düşür. Sonra ailəsinin yaşadığı evə asılan bayraq və həyat hekayəsi yazılır. Sonra mərasimlə dəfn edilir. Bundan sonra bizim işimiz başlayır. Şəhərin aeroportunda hərbi mərasimlə qarşılanan meyit yenə hərbi mərasimlə dəfn olunur. Ailəsi "Vətən sağ olsun" deyir. Amma biz bir anda yenə Cənub-şərqin dağlarında özümüzü tapırıq. Kimimiz sinsi pusunun ortasında, kimimiz mina üzərinə basaraq havaya uçuruq. Sonra həyat davam edir; yarım qol, yarım ayaq... Biz qazilər, şəhidlərin son şahidləriyik. Həm o tərəfi, həm də bu tərəfi bilmək ürəyimizdəki yükü ağırlaşdırır.
Bəzən eşitməməyimiz bundandır, görməməyimiz bundandır... Və siqaretə sarılmağımız yandırılmış insanın iyini basdırmaq üçündür.
Biz qazilərin bədənlərinin bir hissəsi torpağa basdırıldı. Bəziləri Şırnakda, bəziləri Vanda, bəziləri Diyarbəkirdə. Digər yarısı basdırılmağı gözləyir. Əslində bizim iki qəbrimiz olacaq. Biri Cənub-şərqin dağlarında, biri də doğma yerlərimizdə. Bədənimiz yaşayır, amma hər şəhid xəbərində ruhumuz bir daha şəhid olur.
Hər qarış vətən torpağını qanı və canı ilə sulayan qəhrəmanlara salam olsun.